Morgen is het tweede infuus van kuur 5 aan de beurt. Ik zie er best wel weer tegenop. De laatste weken is de vermoeidheid toegenomen en sinds afgelopen week kom ik smorgens al vermoeid uit bed. Het idee dat het morgen door de chemo erger zal worden stemt me niet gelukkig en zie er dus tegenop.
Mijn herinneringen van 17 jaar geleden ben ik nog niet vergeten. De soms alles verlammende vermoeidheid is echt geen pretje. En kan van het een op het andere moment toeslaan. Alsof het kaarsje op is. En het doet me weer beseffen dat ik, als straks de kuren klaar zijn, weer op mn tellen moet passen. Het liefst wil je je leven weer oppakken en verder gaan waar je bent gebleven bent, maar nee, een goede verdeling van energie is noodzakelijk. Of wel...rust inplannen. En dat is zo moeilijk als je graag op pad bent en eigenlijk niks wil missen.
Over het missen gesproken. Ook dat is een onderwerp wat me soms wel zeer doet. Waar mijn leven een half jaar 'stil' staat, gaat al het andere gewoon door. Moeilijk om te zien dat je sommige dingen misloopt of er geen deel meer van uit maakt.
Het ergste vind ik dat ik het schoolkamp moet missen dit jaar, maar het is niet anders. Zo gaat het in het leven. Maar ondanks alles heb ik alle redenen om dankbaar te zijn hoor, dat ben ik absoluut niet vergeten. Soms is het alleen wat moeilijker om het te zien door de omstandigheden waar je inzit maar gelukkig gaan mn ogen dan snel weer open!
Liefje het kaarsje brand straks net als altijd . Ik herken je gevoel van vermoeidheid en ook dat het leven van jou totaal anders is terwijl het bij andere gewoon verder gaat .Het is normaal dat weet je ook wel maar het bekruipt je toch .De buitenwereld is nu ver weg .
BeantwoordenVerwijderenWens je sterkte met alles en onthou 1 ding je staat niet alleen . Hou van je ♡♡♡♡Xxx
Klop Leny, en voor jou is dat blijvend 😔 Was ik me ook erg bewust van toen ik het in mn blog schreef. Bedankt voor je berichtjes x
BeantwoordenVerwijderen