Chemo 6 - infuusdag 1

Gisteren weer de retuximab en chemo infuus gehad. Nu nog 1 te gaan en dan eindelijk klaar. 

Ivm misselijk heb ik nu weer extra medicatie via het infuus gekregen. Wat me ook erg suf maakte en veel sliep. De misselijkheid bleef weg totdat we vertrokken richting huis. Gelukkig hadden we een speciale zak meegekregen voor onderweg. Ook thuis nog een aantal keer overgegeven. Het wordt nu alles bij elkaar steeds zwaarder en zie er ook steeds meer tegenop.

Lichamelijk en geestelijk reageer je ook op dingen die in verband staan met de chemo. Het raket ijsje was er al een voorbeeld van maar nu ook bv op het waterflesje van een bepaald merk wat ik altijd meeneem.

Of de gedachte aan het broodje wat ik met de lunch geserveerd krijg deed me gisteren thuis letterlijk overgeven :(

Vandaag gaat het redelijk. Buiten de opvliegers, rood hoofd en het algehele niet lekker gevoel heb ik nog geen last van andere bijwerkingen en is het nog te doen. Al heb ik net wel voor de tweede m'n extra medicatie tegen de misselijkheid in moeten nemen omdat het niet zo lekker zit. Ik hoop dat het weer snel weg trekt.

Vorige week bij het bezoek aan de arts bleek dat niet alleen de rode bloedlichaampjes steeds wat meer afnemen maar ook de witte. En dat verklaard dan ook de vermoeidheid die zo is toegenomen. Ondanks de neulasta spuit (á 1500 euro per spuit 😳) gaan nu dus ook de witte bloedlichaampjes achteruit.  Stel je voor als ik deze spuit niet zou krijgen...😬

Een nieuwe bijwerking die is ontstaan is vocht vast houden. Al een paar infusen geleden had ik soms dikke vingers, tijdens de chemo maar ook op andere dagen. Sinds vorige week zijn ook mijn voeten wat opgezet en schrok doordat ik wel heel veel was aangekomen in een week tijd (ik schommel wel in gewicht maar dit was niet normaal). Gelukkig zei de arts 'dit komt door de dexamethason het is tijdelijk en zal na de chemo geleidelijk aan verdwijnen'. Ik mocht aan de plaspillen maar heb hier niet voor gekozen omdat ik nu toch bijna klaar ben en ik niet nog meer pillen wil slikken, tenzij het echt noodzakelijk is natuurlijk. 

Het is ondertussen best weer een behoorlijk stukje geworden en wil jullie niet langer opzadelen met mijn klaagzang. Nog maar 1 te gaan en dan klaar, Yessss!

Nachtje ziekenhuis

Wat een tegenvaller afgelopen maandag. Ik ging er helemaal vanuit dat de misselijkheid net als de afgelopen keer onder controle zou zijn door het infuus. Maar helaas. Zelfs de extra medicatie die ik zelf in mag nemen sloeg niet aan. Nadat ook een tabletje haldol weinig verlichting gaf is er besloten me een nachtje te houden en via het infuus constant medicatie toe te dienen. Het ging gelukkig wel beter maar eten en drinken lukte niet echt. Ik was erg moe door alles en heb dan ook veel geslapen.

Gisterochtend mocht ik weer naar huis. Misselijkheid was weg maar wel de hele dag een weeïg gevoel gehouden, maar het veranderde niet in misselijkheid. 

Vandaag weer een nieuwe dag. Voel me zwaar en loom en ook lijkt de druk op mn borst weer te beginnen. Ik moet er even doorheen bijten en uitkijken naar de betere dagen. Nog maar 2 infusen te gaan, en de laatste loodjes zijn het zwaarst dat blijkt wel weer. Maar ik kan het! 

Vermoeidheid

Morgen is het tweede infuus van kuur 5 aan de beurt. Ik zie er best wel weer tegenop. De laatste weken is de vermoeidheid toegenomen en sinds afgelopen week kom ik smorgens al vermoeid uit bed. Het idee dat het morgen door de chemo erger zal worden stemt me niet gelukkig en zie er dus tegenop. 

Mijn herinneringen van 17 jaar geleden ben ik nog niet vergeten. De soms alles verlammende vermoeidheid is echt geen pretje. En kan van het een op het andere moment toeslaan.  Alsof het kaarsje op is. En het doet me weer beseffen dat ik, als straks de kuren klaar zijn, weer op mn tellen moet passen. Het liefst wil je je leven weer oppakken en verder gaan waar je bent gebleven bent, maar nee, een goede verdeling van energie is noodzakelijk. Of wel...rust inplannen. En dat is zo moeilijk als je graag op pad bent en eigenlijk niks wil missen. 

Over het missen gesproken. Ook dat is een onderwerp wat me soms wel zeer doet. Waar mijn leven een half jaar 'stil' staat, gaat al het andere gewoon door. Moeilijk om te zien dat je sommige dingen misloopt of er geen deel meer van uit maakt. 

Het ergste vind ik dat ik het schoolkamp moet missen dit jaar, maar het is niet anders. Zo gaat het in het leven. Maar ondanks alles heb ik alle redenen om dankbaar te zijn hoor, dat ben ik absoluut niet vergeten. Soms is het alleen wat moeilijker om het te zien door de omstandigheden waar je inzit maar gelukkig gaan mn ogen dan snel weer open!