Chemo 2 - Infuusdag 2

Vorige week maandag was ik netjes om half 9 aanwezig om allereerst bloed te prikken. 

Na een 3 kwartier kreeg ik groen licht om te starten met de chemo. De witte bloedlichaampjes zijn zelfs 'behoorlijk hoog' zegt zuster Sigrid.

Omdat het vandaag alleen chemo is en geen retuximab, start ik dus gelijk met de doxorubicine en zit om half 10 in de ochtend al met een ijsje om zo m'n tongklachten te voorkomen. 

De dag verloopt verder goed en door de extra medicatie op tijd in te nemen ben ik weer niet misselijk geworden. Op de terug weg naar huis ben ik zelfs even bij de apotheek naar binnen gelopen, om de recepten op te halen, omdat  ik erg benieuwd was naar de nieuwe locatie.  Ook dinsdag was op zich geen slechte dag en goed te doen. 

Maar de dagen en nachten erop volgend waren geen pretje.  De steeds na ieder infuus terugkerende druk op het borstbeen (kan nog steeds niet achterhalen wat het precies is) geeft als gevolg dat ik pijn heb maar ook moeite heb om m'n ademhaling goed te houden waardoor ik weer extra moe wordt van het 'puffen en happen' naar lucht. De combinatie pijn, vermoeidheid en s'nachts wakker liggen door dit alles, werkt deze keer goed door op m'n humeur. Ik ben sneller geïrriteerd en dat merken de meiden ook (sorry meiden).

Maar het moeilijkste van de dagen was toch wel dat ik mentaal even een flinke dip had.

'de muren komen op me af, m'n wereld is zo klein'

'nog 8 infusen (4 kuren) te gaan met pijn en vele ongemakken, zucht'

'dit 2e infuus van de kuur is minder erg wat bijwerkingen betreft dan de eerste, pff, en het is nu al geen pretje, bah volgende keer weer die ergere, ik zie er tegenop'

'help, de vermoeidheid komt weer' (trauma van de chemo's van vroeger)

Zo gingen mijn gedachtes een beetje. En zoals je merkt ben ik niet altijd positief en was ik gewoon aan het klagen en zag het even niet zitten. Ook dit hoort erbij en zal ook niet de laatste keer zijn. 

Wat heeft geholpen? Dat we zaterdag naar de meubelboulevard zijn gereden (op zoek naar een nieuw bankstel :) Ik had het natuurlijk niet kunnen aanlopen allemaal maar er zijn daar rolstoelen aanwezig. De afleiding was zeer aangenaam en hard nodig. En ja, ik was he-le-maal op daarna en heb een paar uur geslapen bij thuiskomst maar het was het helemaal waard!

De pijn op het borstbeen en daarmee ook de ademhalingsproblemen zijn ondertussen weer weg en de andere ongemakken zijn te behappen.

Iedere dag gaat nu weer beter dus 'Happy Bianca' komt weer terug :)